χερσοθρυίτις

-υίτιδος, ἡ, Α

(ενν. γῆ) το χερσοθρύϊον*.

[ΕΤΥΜΟΛ. < χέρσος + θρύον «βούρλο» + κατάλ. -ῖτις (πρβλ. καλαμ-ῖτις)].